ΠΑΙΔΕΙΑ: Η ΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Ἀναστάσιος Δ. Στάμου
Ἐκπαιδευτικὸς Μηχανολόγος Μηχανικός
Διευθυντὴς Ἐπαγγελματικοῦ Λυκείου
Ἡ ἐπέτειος τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν προστατῶν τῆς Παιδείας συμπίπτει ἐφέτος μὲ τὴν τελικὴ φάσι τῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας γιὰ λῆψι ἀποφάσεων ὄχι ἁπλῶς διορθωτικῶν ἤ παρεμβατικῶν, ἀλλὰ ἐξ ἀρχῆς οἰκοδομήσεως ἑνὸς νέου «συγχρόνου» Ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος. Φοβοῦμαι, πὼς ἄν κατεδαφίσουν τὸ ὑπάρχον οἰκοδόμημα (ὅπως ἔπραξαν μὲ τὸ σύστημα Ὑγείας) μὲ τὰ ὅσα προβληματικά του στοιχεῖα (ἐν μέσῳ οἰκονομικῆς κρίσεως), μόνον «ἐρείπια καὶ ἀποκαΐδια» θὰ ἀπομείνουν ὡς δημόσια σχολεῖα, εἰς βάρος βεβαίως τῶν λαϊκῶν στρωμάτων. Οἱ σκοποὶ τῆς ἐν λόγῳ 43μελοῦς(!) ἐπιτροπῆς τοῦ ΥΠΕΘ, προεδρεύοντος τοῦ κ. Ἀντωνίου Λιάκου, διεφάνησαν ἀπὸ τὸ σχέδιο προτάσεων ποὺ ἔδωσε στὴν δημοσιότητα κάποια ὁμάδα νέων φοιτητῶν ὀνόματι REN (Reform Education Now), τὸ ὁποῖο εὐθὺς συντόμως σχολιάζουμε.
Ἐξ ἀρχῆς διακρίνει κάποιος πὼς δὲν τοὺς ἐμπνέει ὁ ἑλληνικὸς ὅρος «ΠΑΙΔΕΙΑ», ἀλλὰ ὁ ξένος ὅρος «EDUCATION». Πίσω ἀπὸ αὐτὴ τὴν πρότασι τῶν νέων φοιτητῶν προφανῶς ὑπάρχει ἰθύνων νοῦς, ἀφοῦ ἔφθασαν στὸ σημεῖο νὰ προτείνουν ἀλλαγὲς ἀκόμα καὶ σὲ θεμελιώδη ἄρθρα τοῦ Συντάγματος. Προτείνουν «ἡ ΕΘΝΙΚΗ καὶ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ συνείδηση» (ἄρθρ.16, παρ.2, ὁ Σκοπὸς τῆς Παιδείας) νὰ ἀντικατασταθῇ μὲ τὴν «καλλιέργεια ἀνθρωπιστικῆς, δημοκρατικῆς καὶ κοινωνικῆς συνείδησης», καὶ ἀκόμα ὅπου ἀναφαίρεται ἡ λέξις «ΕΛΛΗΝΕΣ» νὰ ἀντικατασταθῇ ἀπὸ τὴν ἔκφρασι «μόνιμοι καὶ νόμιμοι κάτοικοι τῆς Ἑλλάδος»! Δηλαδὴ ἔχουν βάλει σκοπὸ νὰ ἐξαφανίσουν (καὶ) ἀπὸ τὸν Συνταγματικό μας Χάρτη – πόσο μᾶλλον ἀπὸ τὴν Ἐκπαίδευσι – τὰ ταυτοτικά μας στοιχεῖα χάριν τοῦ «πολυπολιτισμοῦ» (multi-culture), τοῦ «ἀντιρατσισμοῦ», τῆς «διαφορετικότητας» τῶν κάθε λογῆς λαθρο-ἐποίκων (ποὺ κάποια στιγμὴ θὰ «ἰθαγενοποιηθοῦν»), δηλαδὴ χάριν τῆς παγκοσμιοποιητικῆς ἐν γένει ἰδεοληψίας των γιὰ τὴν διαμόρφωσι δῆθεν «Πολιτῶν τοῦ Κόσμου»…
Στὸ ἐξαιρετικὸ ἔργο τοῦ Μεγάλου Βασιλείου «Πρὸς τοὺς Νέους, ὅπως ἄν ἐξ Ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο Λόγων» (360 μ.Χ.), ποὺ ἐδιδάσκετο κάποτε στὴν Δ΄ Γυμνασίου (βλ. εἰκόνα), ἀναφέρονται πλεῖστα Ρητὰ ἀπὸ Σόλωνα, Πρόδικο, Θέογνι, Πλάτωνα, Σωκράτη, Εὐριπίδη, Περικλῆ, Εὐκλείδη, Πυθαγόρα, Ἀλέξανδρο, Διογένη, Πιττακό, Μίλωνα, Βία, Φειδία, καὶ ἄλλων μεγίστων Ἑλλήνων προγόνων. Τὸ βαθύτερο περιεχόμενο τῶν συγγραμμάτων τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, γράφει ὁ Ἅγιος, εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς ΑΡΕΤΗΣ. Φέρνει συνεχῶς παραδείγματα ἀπὸ τὸν Ὅμηρο καὶ τὸν Ἡσίοδο, καθὼς καὶ ἀπὸ τοὺς ἥρωες Ἡρακλῆ καὶ Ὀδυσσέα. Ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ θεωροῦνται ἀπὸ τοὺς προαναφερομένους ἑλληνοφώνους νεοταξίτες ὅτι ἀνήκουν στὴν ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ καὶ συνεπῶς εἶναι ἀπορριπτέα…
Ἄς ὑπενθυμίσουμε ὅμως τὴν ἔννοια τῆς «Παιδείας», ἀφοῦ τυγχάνει ὡς φαίνεται «ἄγνωστη» λέξις, καθ’ ὅτι ἀνήκει στὴν ἀρχαία ἑλληνική, τὴν ὁποία θεωροῦν ὡς «νεκρὴ γλῶσσα» οἱ ἔχοντες τοιαύτην ἰδεολογικὴ ταυτότητα. Ἡ διαφοροποίησις τῶν ὅρων Παιδεία καὶ Ἐκπαίδευσις ἐνέχει ἐξαιρετικὴ εὐθύνη καὶ ἰδιαίτερο καθῆκον τόσον γιὰ τοὺς ἀσκοῦντες ἐκπαιδευτικὴ πολιτική, ὅσον καὶ γιὰ τοὺς ὑπηρετοῦντες τὴν Παιδεία στὴν Ἑλλάδα, Διδασκάλους καὶ Καθηγητές. Στὴν Ἀγγλικὴ γλῶσσα δὲν ὑφίσταται ἡ διάκρισις αὐτῶν τῶν δύο ἐννοιῶν, ἀλλὰ ταυτίζονται στὸν ὅρο «Education». Οἱ «ἐραστὲς» τῆς ξενόφερτης «κουλτούρας» δὲν σκέπτονται βεβαίως, ὅτι οἱ Ἄγγλοι καὶ οἱ λοιποὶ βάρβαροι(*) βορειοευρωπαῖοι ἄρχισαν νὰ γράφουν μόλις πρὸ χιλίων ἐτῶν, καὶ παρὰ ταῦτα ἀδυνατοῦν νὰ διαβάσουν «ἀρχαῖο» τους κείμενο – ἀλλὰ δὲν διανοοῦνται νὰ ὀνομάσουν «Νέα Ἀγγλικὴ» τὴν σημερινή τους διάλεκτο, ὅπως ἀφρόνως ξεχωρίζουμε ἐμεῖς στὰ σχολεῖα τὴν «Ἀρχαία» ἀπὸ τὴν «Νέα» Ἑλληνικὴ Γλῶσσα…
Ἡ φιλοσοφία Παιδείας καὶ Ἐκπαιδεύσεως ἀντλεῖται ἀπὸ τὴν (ἀρχαία) ἑλληνικὴ γραμματεία, ἀπὸ τὰ κείμενα τῶν γιγάντων τοῦ πνεύματος ποὺ ὥρισαν αὐτὲς τὶς ἔννοιες: «Παιδεία παιδεύσεως διαφέρει. Παιδεία μέν ἐστι δύναμις θεραπευτικὴ ψυχῆς, παίδευσις δὲ παιδείας καὶ ἀρετῆς παράδοσις καὶ ἐκ παιδὸς ἀγωγὴ εἰς ἀρετὴν ὁδηγοῦσα» (τὶ ἀλήθεια δὲν καταλαβαίνουμε στοὺς ὁρισμοὺς τοῦ Πλάτωνος;). Σὲ σχετικὴ εἰσήγησι τοῦ γράφοντος ποὺ θὰ ἀνακοινωθῇ στὸ Διεθνὲς Συνέδριο «Ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ Σύγχρονος Κόσμος» τὸν προσεχῆ Αὔγουστο στὴν Ὀλυμπία (στὸ Συνεδριακὸ Κέντρο τῆς Διεθνοῦς Ὀλυμπιακῆς Ἀκαδημίας), παρατίθενται πλεῖστες βιβλιογραφικὲς ἀναφορές, ποὺ σηματοδοτοῦν τὸν ἀπόλυτο ὁρισμὸ τοῦ μεγάλου Γερμανοῦ φιλολόγου Βέρνερ Γαῖγκερ, ὅτι Παιδεία εἶναι ἡ Μόρφωσις τοῦ Ἕλληνος Ἀνθρώπου.
Ἄς ἀναδείξουμε μερικὰ Γνωμικὰ γιὰ τὴν Παιδεία (ποὺ δὲν διδάσκονται δυστυχῶς στὰ σχολεῖα μας). Παιδεία εὐτυχοῦσι μέν ἐστι κόσμος, ἀτυχοῦσι δὲ καταφύγιον (Ἀριστοτέλης). Δημοσθένης ἔφη τὴν μὲν ρίζαν τῆς παιδείας εἶναι πικράν, τοὺς δὲ καρποὺς γλυκεῖς. Πανήγυρις ἐστι ψυχῆς ἡ παιδεία, πολλὰ γάρ ἐστι ἐν αὐτῇ θεάματα καὶ ἀκούσματα (Σωκράτης). Παιδεία κάθαρσις ἐστὶ ἀμετρίας παθῶν (Πρόκλος). Πᾶσα ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται (Αἰλιανός). Παιδαγωγίαν ὁμολογοῦμεν εἶναι ἀγωγὴν ἀγαθὴν ἐκ παίδων πρὸς ἀρετήν (Κλήμης). Οἱ ὀρθῶς πεπαιδευμένοι σχεδὸν ἀγαθοὶ γίγνονται (Πλάτων). Οἱ μὲν ἀμαθεῖς παῖδες τὰ γράμματα, οἱ δὲ ἀπαίδευτοι ἄνδρες τὰ πράγματα συγχέουσι (Πυθαγόρας). Οἱ ἀπαίδευτοι Πολιτικοὶ λοιπὸν συγχέουν τὶς ἔννοιες μὲ ἀποτέλεσμα τὰ τραγικὰ σφάλματα ποὺ πληρώνει ὅλη ἡ κοινωνία…
Ἡ σύγχρονη «ἑλληνικὴ» ἡγεσία ἐν συνόλῳ, πολιτικὴ καὶ ἀκαδημαϊκή, ἀφ’ ἑνὸς ἀπεμπολεῖ τὴν πολύτιμη ἑλληνικὴ κληρονομιὰ ἀναζητῶντας διαρκῶς ξένα πρότυπα, ἀφ’ ἑτέρου ἀφαιρεῖ ἀπὸ κάθε ἑπόμενη γενιὰ τὴν δυνατότητα προσβάσεως στὰ κείμενα τῶν σοφῶν προγόνων δημιουργῶντας ἀσυνέχεια στὴν γλωσσικὴ ἐκπαίδευσι τῶν νέων Ἑλλήνων διὰ τῆς ἐπιβολῆς «νέας» Γραμματικῆς καὶ «νέας» Ὀρθογραφίας. Ἄν δῆτε π.χ. τὶ διδάσκονται τὰ παιδιά μας γιὰ τὸ ποιὲς εἶναι οἱ Προθέσεις θὰ φρίξετε… Ἕως τὴν δική μου γενιὰ ἦσαν πάντως οἱ ἑξῆς 18: ἀνά, κατά, διά… (12 συνολικὰ δισύλλαβες – νὰ θυμόμαστε ὅλες ὅσες πᾶνε μὲ τὸ ρῆμα βάλλω – καὶ ἐκβάλλω, εἰσβάλλω, ἐμβάλλω, προσβάλλω, προβάλλω, συμβάλλω (οἱ 6 μονοσύλλαβες). Ἀκριβῶς οἱ ἴδιες αὐτὲς προθέσεις διδάσκονταν ἐπὶ ἑκατοντάδες γενεὲς Ἑλλήνων (βλ. «Γραμματικὴ Τέχνη» τοῦ Διονυσίου Θρακός, 2ος αἰ. π.Χ.). Ὅμως, προθέσεις στὴν Νέα Ἑλληνικὴ εἶναι πλέον οἱ ἑξῆς: αντί, από, κατά, μετά, παρά, προς (μόνον οἱ 6 ἀπὸ τὶς 18), καὶ ἐπιπροσθέτως οἱ: για, δίχως, μέχρι, σαν, σε, χωρίς, ως. Πέρυσι (νέα Γραμματικὴ Δημοτικοῦ) προστέθηκαν καὶ οἱ: εξαιτίας, λόγω, πριν, έως (…μπάχαλο, ἀχταρμάς, «αὐτοκτονία»). Δηλαδή, ὁ ἴδιος ὁ ὁρισμὸς καταστρατηγεῖται: «Πρόθεσις ἐστι λέξις προτιθεμένη πάντων τῶν μερῶν τοῦ λόγου». Ἀνερωτῶμαι, ὑπάρχουν Φιλόλογοι Ἕλληνες στὰ Σχολεῖα; Ὑπάρχουν Ἕλληνες Διδάσκαλοι; Πῶς ἀνέχονται τέτοια διαστρέβλωσι στὴν μητρική μας Γλῶσσα;
(*) Ἄν ὑπῆρχε στοιχειώδης ἑλληνικὴ παιδεία οἱ Πολιτικοί μας θὰ ἐγνώριζαν, ὅτι οἱ βάρβαροι βορειοευρωπαῖοι θεωροῦσαν ἀνέκαθεν ὡς φυσικὴ (normal) τὴν ὁμοφυλοφιλικὴ συμπεριφορά, ἐνῶ ἐμεῖς ἀνέκαθεν τὴν θεωρούσαμε ὄχι μόνον ἀφύσικη, ἀλλὰ καὶ αἰσχρή (κίναιδος: ἀσελγής, πόρνος, ἀναίσχυντος – Λεξικὸν Ἡσυχίου). Δὲν θὰ ἔφερναν κἄν στὴν Βουλὴ ὡς θέμα τὴν ἔννομη συμβίωσι ὁμοφύλων ζευγαριῶν, ἄν εἶχαν διαβάσει τὴν περιγραφὴ τοῦ ἱστορικοῦ συγγραφέως Διοδώρου Σικελιώτου (Ε,32,7) γιὰ τοὺς βορειοευρωπαίους (1ος αἰ. π.Χ.), οἱ ὁποῖοι: «Γυναῖκας δὲ ἔχοντες εὐειδεῖς ἥκιστα ταύταις προσέχουσιν, ἀλλὰ πρὸς τὰς τῶν ἀρρένων ἐπιπλοκὰς ἐκτόπως λυττῶσιν (ἄν καὶ ἔχουν ὡραῖες γυναῖκες ἐλάχιστα ἀσχολοῦνται μαζί τους, ἀλλὰ λυσσοῦν γιὰ ἀφύσικους ἐναγκαλισμοὺς μὲ ἀρσενικούς). Εἰώθασι δὲ ἐπὶ δοραῖς θηρίων χαμαὶ καθεύδοντες ἐξ ἀμφοτέρων τῶν μερῶν παρακοίτοις συγκυλίεσθαι (συνηθίζουν δὲ νὰ κοιμοῦνται πάνω σὲ δέρματα ἀγρίων ζώων, ἔχοντας καὶ ἀπὸ μπροστὰ καὶ ἀπὸ πίσω τους ἄλλον ἄνδρα). Τὸ δὲ πάντων παραδοξότατον, τῆς ἰδίας εὐσχημοσύνης ἀφροντιστοῦντες τὴν τοῦ σώματος ὥραν ἑτέροις εὐκόλως προΐενται (αὐτὸ δὲ ποὺ ξεφεύγει τελείως τῆς λογικῆς εἶναι, πὼς ὁποιοσδήποτε τοὺς τὴν «πέσει» ἀμέσως τοῦ «κάθονται»). Καὶ τοῦτο αἰσχρὸν οὐχ ἡγοῦνται (καὶ τοῦτο δὲν τὸ θεωροῦν ΑΙΣΧΡΟΝ)! Ἄρα ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες θεωρούσαμε ἀνέκαθεν αἰσχρὸν πρᾶγμα τὴν ὁμοφυλοφιλία.
Τὸ ἐπισημαίνω, διότι ἀνακοινώθηκε ἐπισήμως ἀπὸ τὸν Ὑπουργὸ Παιδείας, τὸν κ. Φίλη, πὼς θὰ διδαχθῇ ὡς μάθημα ἡ «σεξουαλικὴ ἀγωγὴ» προσεχῶς στὰ σχολεῖα (ὁ ΕΡΩΣ εἶναι ἐπίσης μία «ἄγνωστη» ἀρχαία λέξις, ὅπως καὶ ἡ ΠΑΙΔΕΙΑ). Ὅλοι καταλαβαίνουμε ὅμως τὶ πρόκειται νὰ περάσουν ὡς διδαχή… Δὲν μποροῦμε νὰ υἱοθετήσουμε ἀφρόνως ξένα πρότυπα, οὔτε νὰ καταργήσουμε τοὺς ὅρους ΜΗΤΕΡΑ καὶ ΠΑΤΕΡΑΣ στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, θεσμοθετῶντας ὡς οἱ βάρβαροι «Γονέα 1» καὶ «Γονέα 2».
