Ο διευθυντής του 2ου Γυμνασίου, Νικόλαος Κονιδάρης, σχετικά με τη λειτουργία του σχολείου

Λειτουργία σχολείου

        Τα φαινόμενα εκφυλισμού που παρατηρούνται στα σχολεία τα τελευταία χρόνια, δεν είναι άσχετα με την πορεία καταστροφής που ακολουθεί η πατρίδα μας τις τελευταίες δεκαετίες, σε όλες τις μορφές του δημόσιου βίου. Πρόκειται για μια πορεία ολέθρου, προς ανάσχεση της οποίας συνετές φωνές ορθοφροσύνης δεν έλειψαν-και δεν λείπουν-, αλλά αυτές  δεν εισακούονται από τους ποικιλώνυμους ταγούς μας, κυρίως τους έχοντες το πηδάλιο της κρατικής εξουσίας, επομένως και την ευθύνη διακυβέρνησης του τόπου.

Τα φαινόμενα παρακμής απαντώνται σε όλους τους τομείς της εθνικής ζωής. Μεταξύ αυτών φαίνεται να προεξάρχει το οικονομικό, το οποίο με τη «γεύση» των ήδη ληφθέντων μέτρων από την αρχή της λεγόμενης «κρίσης»,  φαντάζει οδυνηρότερο. Αλλά αυτό δεν είναι ο πυρήνας του κακού, αφού δεν είναι και η αιτία που προκαλεί το πρόβλημα.

Το πρόβλημα, το κυρίως πρόβλημα, είναι αυτό της παιδείας: Τι είδους παιδεία θέλουμε. Το ζήτημα είναι τεράστιο και δεν μπορεί όχι να εξαντληθεί, αλλά ούτε καν να θιγούν οι βασικές του συνιστώσες  μέσα στα όρια του μικρού τούτου πονήματος. Ας αρκεστούμε  λοιπόν-και λόγω της συγκυριακής «αταξίας» που προκαλούν οι μαθητικές καταλήψεις-, στα «μικρά ζητήματα» που αφορούν τη λειτουργία του σχολείου, της βασικής δηλαδή μονάδας του εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Το σχολείο, όπως όλοι γνωρίζουμε, επιτελεί την εκπαιδευτική και κοινωνική του αποστολή, κυρίως με τον πολυεπίπεδο ρόλο του εκπαιδευτικού μέσα στην τάξη (κάποτε πρέπει να αναφερθεί αυτός ο ρόλος), του συλλόγου διδασκόντων ως συλλογικού οργάνου λήψης αποφάσεων και του Διευθυντή του σχολείου ως συντονιστή της όλης προσπάθειας.

Επειδή το εκπαιδευτικό έργο είναι μια πολυσύνθετη διαδικασία, απαιτεί μεγάλη και συλλογική προσπάθεια. Γι’ αυτό υπάρχουν θεσμοί υποστηρικτικοί της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Μεταξύ άλλων τέτοιοι θεσμοί είναι ο Σύλλογος Γονέων, τα 5μελή και 15μελή συμβούλια των μαθητών. Με αφορμή την επικοινωνία που υπήρξε στη διάρκεια των σε εξέλιξη καταλήψεων, θα εστιάσουμε κυρίως στη λειτουργία και τον ρόλο του Συλλόγου Γονέων και δευτερευόντως στη λειτουργία των μαθητικών συμβουλίων: όχι επειδή ιεραρχούμε ρόλους και αρμοδιότητες, αλλά επειδή θεωρούμε ότι η μοναδική ευθύνη των παιδιών  είναι ότι «δέχονται» να προβάλλουν αιτήματα, τα οποία προσβάλλουν τη νοημοσύνη τους και τα οποία επικαλούνται προκειμένου να καταλάβουν ένα δημόσιο κτίριο. Διότι δεν μπορούμε π.χ. να δεχτούμε ότι η τοποθέτηση χαρτιού στις τουαλέτες είναι λόγος κατάληψης. Αλλά η συνέχιση αυτού του ανιαρού διαλόγου προσβάλλει τη νοημοσύνη όλων μας. Τουλάχιστον όσων διαθέτουμε κοινή λογική. Γιατί κι αυτό είναι ζητούμενο…

Ο ρόλος των γονέων και του Συλλόγου Γονέων είναι σημαντικός και μπορεί να υποβοηθήσει την εκπαιδευτική διαδικασία σε πολύ σημαντικό βαθμό. Γιατί το σχολείο έχει την ανάγκη της παρουσίας του γονιού, το ίδιο το παιδί έχει την ανάγκη της παρουσίας του γονιού στο σχολείο και της αγαστής μεταξύ τους συνεργασίας.

Ο γονιός εγγράφει το παιδί του στο σχολείο, ο γονιός επικοινωνεί με τον Διευθυντή και τους καθηγητές, παρακολουθεί και ενημερώνεται για τη φοίτηση, επίδοση και συμπεριφορά του μαθητή, ενημερώνει υπεύθυνα το σχολείο για ζητήματα που σχετίζονται με τον μαθητή και επηρεάζουν τη συμπεριφορά του στο σχολείο.

Ο γονιός έχει την ευθύνη και την υποχρέωση έναντι του εαυτού του,  τη φυσική υποχρέωση δηλαδή που απορρέει από τον γονεϊκό του ρόλο,και βέβαια ο Σύλλογος Γονέων αποτελεί τη συλλογική έκφραση της άποψης των γονέων των μαθητών για το σχολείο και των σχέσεων αμοιβαίας εμπιστοσύνης που θα πρέπει να αναπτυχθούν, όπως και για τη θετική ή αρνητική στάση του παιδιού απέναντι στο σχολείο και στους εκπαιδευτικούς.

Ο ρόλος των γονέων δεν είναι να διατηρεί, να συντηρεί και να αναπαράγει προβλήματα των οποίων η λύση έχει ήδη δρομολογηθεί ή και να μεγεθύνει προβλήματα, των οποίων η λύση κάλλιστα μπορεί να εξευρεθεί με εποικοδομητικό και ειλικρινή διάλογο με τα ενδιαφερόμενη μέρη.

Δεν μπορεί να διαιωνίζονται καταστάσεις που έχουν φέρει θανάσιμες πληγές στην ελληνική κοινωνία και δεν συντέλεσαν στην αντιμετώπιση καίριων ζητημάτων, που θα μπορούσε να έχουν οδηγηθεί σε πρόσφορες λύσεις.

Νίκος Κονιδάρης, Μαθηματικός, 2ο Γυμνάσιο Λευκάδας, ΔιευθυντήςΜιλάμε ευθαρσώς: Ας αφήσουμε τις κομματικές ταυτότητες έξω από τις αίθουσες διδασκαλίας.

Επίσης θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι το σχολείο είναι από τη φύση του ο πλέον ευαίσθητος κοινωνικός θεσμός. Γι’ αυτό, δεν μπορεί να εγκαλείται ο Διευθυντής από αγανακτισμένο γονέα  να ενεργήσει καθ’ υπαγόρευση «αποφάσεων έγκριτων  νομικών κύκλων», προκειμένου  να εξασφαλίσει εισαγγελική παρέμβαση για τη λειτουργία του Σχολείου.  Αλήθεια ποιοι είναι αυτοί οι «έγκριτοι» δικηγόροι, που συμβουλεύουν με τόση παιδαγωγική ευαισθησία; (Αν βέβαια υπάρχουν και δεν χρησιμοποιούνται για να δυναμιτίσουν περαιτέρω την αναταραχή). Μήπως θα ’πρεπε να συμβουλέψουν και τους γονείς να προσφεύγουν κι αυτοί στον εισαγγελέα, σε κάθε περίπτωση «αταξίας» του παιδιού τους μέσα στην οικογένεια;

Εννοείται ότι ούτε ως αστείο δεν πρέπει να συζητάμε την άποψη της εισαγγελικής παρέμβασης για τη λειτουργία του σχολείου. Το σχολείο διαθέτει τους μηχανισμούς  να διασφαλίσει τη λειτουργία του και να θεσπίσει κανόνες για την ολοένα  καλύτερη λειτουργία του. Τα παιδιά έχουν γονείς και κηδεμόνες, που έχουν ατομική ευθύνη ο καθένας να φέρει τα παιδιά του στο σχολείο, και σε μακροπρόθεσμη βάση να καλλιεργήσουν στα παιδιά τους αξιόπιστη στάση απέναντι στο σχολείο. Και ο Σύλλογος Γονέων έχει τη συλλογική ευθύνη για τη δημιουργία συνεκτικής ατμόσφαιρας στις σχέσεις σχολείου-γονέων, για τη διασφάλιση συνθηκών ειλικρινούς επικοινωνίας και διευθέτησης των αναφυόμενων προβλημάτων.

Όσα παραπάνω αναφέρθηκαν ως ανάρμοστες και επικίνδυνες συμπεριφορές,  πρέπει να στιγματιστούν, να απομονωθούν και να απομακρυνθούν παντελώς από τον δημόσιο βίο. Όπως προαναφέραμε, δεν είναι ξένες προς αυτές που έχουν συμβάλει στην πορεία καταστροφής που ακολουθεί η πατρίδα μας τις τελευταίες δεκαετίες.

Ο Δ/ντής 2ου Γυμνασίου

 

Νικόλαος Κονιδάρης