ΚΑΡΣΑΝΑ ΘΕΑ…
Χρυσαφένιες κλωστές, στο λαιμό περασμένες,
από ματσέτες χρυσές.
Βελόνια ασημένια που παίζουν στον ήλιο,
με δαχτυλίθρες μικρές.
Πανί από μετάξι στην ποδιά απλωμένο,
στην κόφα το άλλο να μη λερωθεί,
σφιγμένο στα γόνατα καλά τεντωμένο
προσμένει να κεντηθεί.
Μετράει κεντά, μετρά και ξηλώνει,
βρίζει γλυκά, γελά η γειτονιά.
Καφάσο θα πάρει,που ίσια τεντώνει,
και τρέχει σωστά η βελονιά.
Μοτίφια,κουπούλες,μικρά φυλλαράκια,
σπαρμένα με ίδιες χεριές.
Σφραγίδες, ψαράγκαθα, και τόσα φιοράκια,
και μαργαρίτες σε άλλες μεριές.
Γυναίκες Καρσάνες με ζέστη μ’ αγιάζι,
στο μεταξένιο πανί τους σκυφές,
να μην τους ξεφύγει το σταυρογάζι,
να μην τους λείψουν ποτέ οι κλωστες.
Καρσάνα με τη βελονιά, πόσο καλά σε ξέρω.
Είδα στον ύπνο μου προχτές κάποια θεά Καρσάνα,
που τ’όνομά της ήτανε, Μαρία Κουτσοχέρω.
Μίμης Κούρτης – Καισαριανή,1 Δεκέβρη
